Interview
Simone

Het verliezen van een kindje vroeg in de  zwangerschap kan een hele heftige gebeurtenis zijn die grote invloed op je heeft. Toch wordt er vaak niet of nauwelijks over gesproken. Soms mag het verdriet er even zijn, maar merk je dat je omgeving al snel probeert  de gevoelens die je hebt kleiner te maken of te rationaliseren. Meestal goedbedoelde opmerkingen, zoals ‘het is maar beter zo, er was vast iets mis met het kindje’, hoe goed bedoeld ook, bieden vaak helemaal geen troost. Het is juist door dit soort opmerkingen niet makkelijk om te delen wat er is gebeurd en hoe je je werkelijk voelt terwijl een miskraam zo’n ontzettende impact op je kan hebben. Alle hoop, verwachtingen en  toekomstdromen, worden in één keer weggevaagd. En natuurlijk weet je ook wel dat er misschien nog meer kansen komen, maar dat wat je nu voelt is zo groot. Dat komt omdat ons rationele brein misschien wel weet dat het  biologisch gezien misschien een vruchtje was dat in aanleg niet goed was, maar ons emotionele brein verliest niet een vruchtje, maar een kindje, dat in onze gedachten al helemaal af was, waar jullie misschien al een naam voor hadden bedacht en waar je al lang over fantaseerde. Ons emotionele brein is veel sneller en krachtiger dan ons rationele brein. Het laat zich door die paar goed bedoelde opmerkingen niet  geruststellen. De emoties die je voelt, zijn er en verdwijnen vaak niet zomaar.   

Wat heb je dan wel nodig? Belangrijk is dat al je gevoelens er mogen zijn: verdriet, gemis, schuldgevoel, ongeloof, boosheid, een gevoel van leegte of  misschien juist berusting. Als we gevoelens ruimte geven om echt gevoeld  te worden kan ons brein ze daarna makkelijker loslaten.  Maak tijd en ruimte voor je verdriet, praat erover met je partner, een vriendin, je  moeder of zus. Je kunt natuurlijk ook terecht bij onze verloskundigen. Het kan ook fijn zijn om een afscheidsritueel of een symbolisch plekje te maken met bijvoorbeeld een kaarsje om letterlijk ruimte te maken voor dit kindje en het verdriet dat daarbij hoort.

​

Weet dat het heel normaal is dat je merkt dat je je niet goed kunt concentreren, dingen makkelijk vergeet en erg moe bent. Alle emoties die horen bij zo’n gebeurtenis vergen veel van ons. 

Wanneer is het goed om hier hulp bij te zoeken?

Het is normaal dat je heftige gevoelens hebt bij een miskraam. Als je er veel last van hebt en ook merkt dat die gevoelens eigenlijk niet minder worden of na langere tijd nog steeds in alle heftigheid opspelen kan het heel waardevol zijn om hier hulp bij te zoeken. Het kan moeilijk zijn om door de miskraam ineens echt te voelen dat het leven niet zo maakbaar is en we minder controle hebben dan we zouden willen. Dat kan gevoelens van angst geven. 

We  willen zo graag voorkomen dat dit nog eens gebeurt dat ons brein kan gaan piekeren; je vraagt je af of je misschien iets had kunnen doen om dit te voorkomen zodat je het in de toekomst anders kunt doen. Dit is vrijwel altijd een onterechte vraag, echter ook hier geldt dat ons rationele brein dat wel weet, maar ons emotionele brein veel krachtiger is, waardoor we toch deze onterechte gevoelens, zoals bijvoorbeeld schuld, schaamte of spijt hebben. En hierdoor kunnen we eindeloos  blijven malen en deze gevoelens, hoe onterecht ook, maar niet loslaten.  Soms is dan alleen praten niet genoeg. Je kunt bij mij op de praktijk terecht, dan kijken we samen hoe we zorgen dat je die emoties kunt verwerken. 

Daarnaast  is het waardevol om te begrijpen dat mensen verschillende manieren hebben om om te gaan met heftige gebeurtenissen. Het kan soms lastig  zijn als je partner een hele andere coping strategie heeft dan jij.  Daardoor kan het voelen alsof jullie elkaar en elkaar gevoelens niet kunnen begrijpen. Het lijkt misschien alsof het hem of haar minder of soms meer raakt en dat er geen ruimte is voor elkaars beleving.  Het kan moeilijk zijn om ook het (grote) verdriet bij de ander te zien. Probeer met elkaar in gesprek te blijven, te zien dat de ander er op een andere manier mee omgaat, en dit niet te veroordelen. Grof gezegd zien we vaak twee reacties, de een wil meer stilstaan bij wat er gebeurd is en hier met aandacht naar kijken, achterwaarts rouwen. De ander heeft juist zijn blik vooruit naar de toekomst en wil het bijvoorbeeld (al) hebben over een volgende zwangerschap,  voorwaarts rouwen. Er is geen goed of fout hierin, echter het verschil  is soms wel heel lastig. Vraag om ruimte voor jouw gevoelens en geef ook ruimte aan de gevoelens van de ander. Dat ze misschien niet hetzelfde zijn, betekent niet dat ze er niet ook mogen zijn.

Er is geen vaststaande tijd tot dit verdriet voorbij is, maar ik gun iedereen die worstelt met gevoelens om daar niet te lang mee te blijven lopen. Zoek hulp om dit op een fijne manier te verwerken, dat kan binnen het Geboortehuis, maar ook via de POH van de huisarts of met een doorverwijzing naar een psycholoog. Blijf er niet alleen mee rondlopen. Vaak zie ik dat het dan later in je leven of mogelijk bij een volgende zwangerschap zoveel extra spanning en angsten kan geven. Ik gun je steun en verwerking zodat je, mocht je in de toekomst zwanger worden, zoveel als voor jou mogelijk is kunt genieten. 

 

Mocht je vragen hebben over de informatie van afgelopen week of behoefte hebben aan contact, gesprek of begeleiding voel je dan altijd welkom bij het Geboortehuis.