2020 zou ons jaar worden, we zouden gaan trouwen en als kers op de taart had ik vlak voor ons trouwen een positieve test in handen. We konden ons geluk niet op, zo mooi dat ook dit kindje stiekem bij ons trouwen aanwezig was!
Wendy's Story
Van de blauwe wolk gevallen
We verheugden ons op de komst van ons kleintje, alles was al (veel te) vroeg klaar.
Op wat kwaaltjes en spanningen na ervoer ik een perfecte zwangerschap. Elke keer hoorden we dat we zo'n lekker actief kindje hadden met een sterk kloppend hartje. Met de geslachtsecho moesten we zelfs 3 keer terugkomen omdat hij steeds verkeerd ging liggen, wat moesten we daar om lachen, nu al eigenwijs....
Maar toen... De 20 weken echo... Ik had wel wat spanning vooraf, die ik niet kon verklaren. Ik wilde liever niet, heel gek, want alle andere echo's keek ik naar uit. Die spanning bleek niet geheel onterecht. Nadat ze ons kindje goed bekeek kwam ze in de buurt bij het hartje, een punt wat ik wat spannend vond. Nooit vergeet ik de woorden van de echoscopiste; "ik ga eerlijk tegen jullie zijn, wat ik zie is niet goed.... echt niet goed". Ze legde ons uit wat ze zag (het maagje op de plek van het hartje) en vol verwarring en verdriet, maar toch hoopvol (misschien heeft ze het niet goed gezien of valt het mee) reden we naar huis. Heel lief werden we diezelfde avond nog gebeld door Charlotte, of we begrepen wat er was en hoe we ons voelden. We konden ons verhaal doen en begrepen beter wat er speelde. Gelukkig konden we al heel snel (na 2 dagen al) naar het AMC voor een GUO, de uitgebreide versie van een 20 weken echo. Helaas werd daar de diagnose van de 20 weken echo bevestigd, ons kindje had een CHD (congenitale hernia diafragmatica). De ernst was hier niet goed te bepalen, daarvoor zouden we naar het Erasmus in Rotterdam moeten. Wel adviseerden ze ons om een vruchtwaterpunctie te doen om chromosomale aandoeningen uit te sluiten (de NIPT is niet 100% waterdicht). Helaas was er bij het Erasmus wat meer tijd nodig voor we er terecht konden, we zaten een week in spanning en hoop.
Misschien valt het mee, zelfs de hoop dat het zich alsnog vanzelf had opgelost. Maar ook het Erasmus had geen goed nieuws; ons kindje was zeer ernstig ziek. Voordat ik zwanger werd hadden wij al een gesprek gehad over wat we zouden doen bij ernstige afwijkingen. Toen waren we er vrij duidelijk over; we wilden geen kindje op de wereld zetten wat geen eerlijke kans zou krijgen. Maar nu stonden we echt voor de keuze, de moeilijkste keuze in ons leven; gaan we het proberen met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid op overlijden, ernstig lijden of in ieder geval een beperking?
Of willen we onszelf, ons gezin en ons kindje hiervoor beschermen? We kozen, met pijn in ons hart voor de laatste optie. We gaven onze keuze door en mochten jn het AMC bevallen. Na een paar dagen moesten we ons melden bij de gynaecoloog, hier kregen we nog eens alle informatie, de vraag of we nog steeds achter onze beslissing stonden en we kregen de 1e medicatie mee. Deze moest ik 2 dagen voor de geplande inleiding innemen. Wat een vreselijk moment... Geen weg meer terug, nu werd het afscheid echt ingezet. Op vrijdag 15 januari 2021, 2 dagen na het innemen van dit medicijn meldden we ons in het AMC. De verpleegsters en verloskundigen daar waren zo lief! Er was alle begrip voor ons verdriet. Het moment van inbrengen van de medicatie die de weeën zou opwekken was weer even pittig, nu werd het echt definitief. Enerzijds wilde ik zo graag dat het achter de rug was, anderzijds was ik nog niet toe aan dit afscheid. Het afscheid van een droom, een toekomst, van ons kindje. De bevalling was heftig, maar mooi. Ik werd ontzettend misselijk van de pijn, emoties en medicatie. Aan alle kanten werd ik geholpen en voelde ik me gesteund, zoals de verpleegkundige zo lief zei; "dit afscheid doet al pijn genoeg, de rest maken we je zo makkelijk mogelijk".
Met 22+1 werd onze Mason geboren, 27cm lang en 500 gram zwaar. Hij heeft nog een ruim uur in onze armen mogen liggen en waar zijn 1e hartslag in mijn buik plaatsvond had hij de laatste in de armen van zn vader. Aan de buitenkant was er niets aan hem te zien. Ook hier had ik weer een dubbel gevoel over, ergens had ik wel de bevestiging willen hebben van wat men op de echo's gezien had. Maar dan hadden we wellicht niet zulke mooie foto's gehad.
Ondanks de moeilijkheden met Covid hebben we (dankzij een superlieve verpleegkundige) hele mooie foto's. Het liefst had ik Stichting Still gevraagd, maar helaas mocht er niemand bij. Onze trouwfotograve heeft mij voor de bevalling wat uitgelegd over mijn camera, de verpleegkundige maakte met zowel mijn camera als de camera van de afdeling prachtige foto's. Ze heeft ons echte gouden uur vastgelegd. Het uur waarin wij als gezin eventjes compleet waren. Deze foto's zijn later bewerkt door onze trouwfotograaf. Zo hebben we prachtige, bijzondere beelden van onze zoon en ons als gezin. Ook hebben we voetafdrukjes, die we later in brons hebben vereeuwigd. Een waardevol aandenken aan onze 1e zoon.
Wij hebben ervoor gekozen Mason achter te laten in het ziekenhuis, we hebben hem afgestaan aan de wetenschap. Het gaf ons rust om te weten dat op deze manier zijn veel te korte bestaan een bijdrage levert aan de medische wetenschap van de toekomst.
Tegenwoordig is er gelukkig de mogelijkheid om je kindje aan te geven bij de gemeente. Helaas ging dit niet zonder slag of stoot...
In Amsterdam wist men niet wat ze er mee aan moesten, de systemen konden niet verwerken dat iemand slechts 1 uur geleefd heeft en gaven steeds foutmeldingen. Via omwegen lukte het toch. Vervolgens moest mijn man naar de gemeente hier in Gooische Meren. Door de omslachtige manier van verwerken in Amsterdam was alleen de geboortemelding door gekomen. Hij werd dus vrolijk gefeliciteerd. Toen hij vertelde wat er werkelijk aan de hand was schrokken ze enorm. Ze hebben direct met Amsterdam gebeld en alles recht getrokken. Nu had onze kleine jongen echt bestaan!
Na Mason werd ik weer zwanger, wat een spanning had ik met die zwangerschap. Elke keer de angst dat er iets mis zou zijn en ik het (weer) niet door zou hebben. Ik plande pretecho's vlak voor medische echo's om de spanning te spreiden en zo hebben we het gered tot de bevalling. Ook dit was nog even spannend, met 36 + 4 verloor ik vruchtwater. Vanaf dat moment moest ik opgenomen worden in Tergooi. Mijn man regelde alles thuis. De datum werd spannend, het was half januari en ik wilde pertinent niet dat dit kindje op dezelfde datum geboren zou worden als zijn broer. Van het ziekenhuis kregen we de keuze; iets eerder inleiden of afwachten. We kozen voor inleiden, ik durfde afwachten niet aan, bang voor de datum, maar ook dat er op het laatst nog wat mis zou gaan, ik wilde mn kindje in mn armen!
Op 14 januari 2022 (1 dag voor de jaardag van Mason dus) werd onze gezonde zoon Timothy geboren.
De cirkel was rond.... Onze jongens hadden ieder hun eigen dag. Wat ik heel bijzonder vond was dat ze zo op elkaar leken ook! Mede daarom hebben we met de new born fotograaf besproken niet te veel slapende/ogen dicht foto's te maken, dit gaf mij te veel associaties met Mason.
Naast mijn eigen angst en verdriet heb ik steeds zo veel respect gehad voor mijn man. Er is veel aandacht voor de zwangere vrouw, maar in mijn ogen wordt de rol van de partner vaak wat onderschat. Ga er maar aan staan; je verheugt je op een kindje met je vrouw, samen zien jullie een toekomst als gezin en dan wordt ruw de grond onder je voeten vandaan geslagen. Je gaat zelf kapot van verdriet, maar tegelijkertijd zie je je partner lijden. Ze heeft enorm verdriet, ze rouwt...
Je ziet haar mentale pijn, je ziet haar fysieke pijn en je wilt er voor haar zijn. Dat wil je zelf, maar dat wordt ook door de maatschappij verwacht. Jij moet de rots zijn waarop zij kan bouwen. Maar wat de maatschappij "vergeet" is dat jij net zo goed uitkeek naar dit kindje, dat ook jij een kind verloren bent. Je ervaart dan misschien niet de fysieke pijn van de bevalling, het herstel etc, maar je partner zien lijden is ook lijden.
Ik ben zo dankbaar dat mijn man dit samen met mij heeft willen doorstaan, dat we in staat bleken om elkaar te vinden, de verschillen in verwerken te respecteren en erkennen en vooral elkaar te blijven zien.
In dit hele proces, zowel met Mason als Timothy en de miskraam die ik helaas afgelopen zomer nog had zijn we zo fantastisch fijn begeleid door het Geboortehuis! Er was tijd, ruimte en begrip voor angsten, spanningen, verdriet en niet te vergeten ons verhaal. Wat was ik intens dankbaar dat zij als een van de weinigen foto's wilden zien van Mason en ons verhaal wilden horen. In dat stukje voelde ik me zo eenzaam, ik was moeder geworden, maar voelde me daarin niet erkend. Dankbaar ben ik deze fantastische dames voor deze erkenning, tijd en aandacht. Dit was meer waard dan ze zich waarschijnlijk zullen beseffen. Of er ooit nog een broertje of zusje gaat komen weten we niet, na dit alles is het vertrouwen wel een beetje weg.
Naast mijn eigen angst en verdriet heb ik steeds zo veel respect gehad voor mijn man.