Er is maar één iemand die weet hoe je wilt bevallen en dat ben jij! Jij bent degene die het straks gaat doen...
Nina's Story
De geboorte van Ella...
Op 1 juni 2021 hadden wij na een emotioneel pittig fertiliteitstraject (ik bleek PCOS te hebben) een positieve zwangerschapstest in onze handen.
Ik kon mijn ogen niet geloven!
Na 4 positieve testen moest het toch echt wel zo zijn?
Wij kregen een kindje!
Tijdens het fertiliteitstraject heb ik mij in de steek gelaten gevoeld door mijn lichaam en was hierdoor vaak angstig, verdrietig en soms ook zo boos. Nadat het traject afgerond was in het ziekenhuis was het tijd om naar de verloskundige te gaan.
We belandden in de nieuwe, nog naar verf ruikende praktijklocatie van het Geboortehuis waar we warm werden ontvangen door het hele team. Vanaf het begin hadden wij een goed en vertrouwd gevoel.
Geen vraag is te veel, altijd een luisterend oor en ze nemen altijd de tijd voor je.
Ik had een heerlijke zwangerschap met weinig kwalen en genoot met volle teugen van mijn buik die groeide met daarin het kleine mensje wat ik steeds meer ging voelen. Graag wilde ik mijn eigen keuzes maken en weer vertrouwen krijgen in mijn lichaam. Frank steunde mij hierin volop.
Het was echt ons avontuur, dat wij als team samen wilden meemaken. We volgden een hypnobirthingcursus in bij Akriti Hilversum. Deze cursus gaf heel veel vertrouwen, leerde mij mijn grenzen aan te geven en gaf ons de handvatten om een plan op te stellen met daarin onze geboortewensen.
Samen met Charlotte hebben wij dit doorgenomen. We bespraken onze wensen, om wanneer dit mogelijk was een badbevalling in het bevalcentrum of het ziekenhuis te laten plaatsvinden.
Het liefste zonder pijnbestrijding: ik wilde dit zo ontzettend graag op eigen kracht gaan doen!
Ik was inmiddels al een week overtijd. Charlotte zou morgenochtend bij ons thuis langkomen om te kijken hoe het ervoor stond en wellicht mij een eindje op gang gaan helpen door middel van strippen.
Het allerliefste wilde ik de bevalling natuurlijk op gang laten komen maar begon stiekem ook wel erg ongeduldig te worden. De volgende ochtend werd ik wakker met lichte krampen en een beetje bloedverlies. Met een opgewonden gevoel belde ik Charlotte. “Dat is een goed teken”, zei ze. “Het is aan het rommelen.” Ik dacht toen nog: dit is ons eerste kindje, dit gaat nog wel even duren, vast DAGEN, zoals ik om me heen had gehoord.
Met die gedachte en zonder enige verwachting zijn we ons weekend begonnen. Het was een prachtige, zonnige winterdag, het vroor en er lag een dik pak sneeuw. We hebben heerlijk gewandeld door Bussum, boodschapjes gedaan en af en toe voelde ik wel iets. Zou het begonnen zijn?
Geen idee!
Ik ijsbeerde door de woonkamer en zat veel op de fitnessbal en was als de dood dat Frank niet genoeg zou eten en zou verhongeren tijdens de komende uren.
Aan het begin van de middag ben ik lekker in bad gegaan en werd het gevoel toch echt wel intenser. We kregen onderling grappige discussies of het nou wel of niet was begonnen. Ik kreeg heel erg rugkrampen en dacht toen nog, waar blijft nou dat intense gevoel in mijn buik? Achteraf weet ik nu dat dat toch echt de weeën waren en dat de bevalling echt was begonnen.
Frank had ergens gelezen dat het een goed idee was om taart te gaan bakken als afleiding. Van een vriendin had ik een tense geleend en die deed ik om. Dat gaf zo’n verlichting! Inmiddels kon ik niet meer zitten of liggen dus een taart bakken was een topplan. De weeën waren in volle gang, Frank was maar alleen gaan bakken en ondertussen stiekem aan het timen. Er bleek flinke regelmaat tussen de weeën te zitten en hij gaf aan dat hij volgens de belinstructie toch echt allang had mogen bellen.
Ik vond het maar onzin om haar op haar zaterdagavond te storen. Ik hoorde dat Frank Charlotte aan de lijn kreeg en die zei nou, dan moet ik maar eens jullie kant op komen! Ik moest even ontzettend huilen van opwinding. Komt ons kindje er echt aan?
Charlotte was onderweg, daar werd ik best zenuwachtig van. Ik dacht, die komt mij zo vertellen dat het nog wel even gaat duren allemaal. Niet dus! Ik probeerde bij haar binnenkomst een beetje over koetjes en kalfjes te praten en quasinonchalant over te komen. Volgens mij had zij dat perfect door en besprak met ons de optie om de ontsluiting te meten. 3 cm! Dat had ik echt niet verwacht. Dat was zo’n motiverend gevoel en gaf een enorme boost.
Neem een douche en dan zie ik jullie over 2 uurtjes weer zei Charlotte. De douche heb ik nooit gehaald. De weeën werden intenser en heftiger, de hormonen zorgden ervoor dat ik deze intensiteit aankon. Ik ijsbeerde door de woonkamer en zat veel op de fitnessbal en was als de dood dat Frank niet genoeg zou eten en zou verhongeren tijdens de komende uren. We hadden upbeat muziek op en gezellig de kaarsjes aan. Daar was Charlotte alweer! De ontsluiting was inmiddels flink gevorderd. Tergooi werd gebeld en de kamer met bad was nog vrij. Yes! Tijd om te gaan. De avondklok was al ingegaan dus halsoverkop hebben wij nog een eigen verklaring ingevuld. Gelukkig had Charlotte die voor ons.
Na een onvergetelijke rit door de sneeuw kwamen wij binnen bij de spoedeisende hulp. Die zat op deze zaterdagavond behoorlijk vol met mensen die ongelukjes hadden gehad tijdens het schaatsen of andere sneeuwpret.
Op de kamer aangekomen gaf Charlotte aan dat ze zag dat ik wat onrustig werd en dat het misschien wel fijn was om in bad te gaan? Ik zag er tegenop om mijn tense af te doen. Staan kon ik niet meer door de rugweeën, mijn benen waren zo verzuurd en liggen voelde ook onprettig. Ik vertrouwde haar en ging in bad. Dat voelde hemels! Mijn benen kregen eindelijk rust en ik kon een klein beetje op adem komen.
Eventjes maar, de weeën waren nu echt pittig aan het worden. Samen met Frank coachte en motiveerde Charlotte mij door elke wee heen. Er was ook een verpleegkundige aanwezig die op de achtergrond bleef en hulp gaf wanneer het nodig was. Er hing zo een fijne en serene sfeer in de kamer.
Ik vond het echt iets magisch hebben.
.jpg)
Tussen de weeën door kon ik mijzelf rustig krijgen door middel van mijn ademhaling, en mij voorbereiden op de volgende wee die komen ging.
De overweldigende kracht, het vertrouwen wat ik terug heb gekregen in mijn lichaam en de positieve ervaring neem ik mijn hele leven mee.
Tussen de intense persweeën gaf Charlotte mij vertrouwen, gaf tegendruk op mijn rug, hielp fijne posities te vinden en stelde me gerust door het hartje van onze dochter te laten horen. Ze voelde perfect aan wanneer Frank en ik haar hulp nodig hadden maar liet ons als team het werk doen. 14 februari om 01.14 uur werd onze dochter Ella geboren in bad. Frank pakte haar onderwater over van Charlotte en legde haar glibberige, warme lijfje bij mij op mijn borst. De overweldigende kracht, het vertrouwen wat ik terug heb gekregen in mijn lichaam en de positieve ervaring neem ik mijn hele leven mee. Nog zo vaak denk ik hier aan terug en het heeft mij krachtiger gemaakt als vrouw.
Door onze voorbereiding en de hulp van het Geboortehuis hebben wij de bevalling van onze dromen gehad. Nog altijd loop ik met een warm gevoel langs de praktijk, altijd kijk ik even naar binnen. Inmiddels zonder emotioneel te worden, haha. Als wij ooit een tweede kindje mogen krijgen verheug ik mij nu alweer om terug te komen bij deze fijne praktijk.
Ik hoop met ons verhaal jou en je partner een positief gevoel te kunnen geven en dat jullie de controle te durven nemen tijdens de bevalling. Natuurlijk zijn er zaken waar je geen invloed op zult hebben, maar maak jouw keuzes en spreek je wensen uit voor de zaken waarin jij dit zeker wel hebt! Laat je, als je het fijn vindt, hierin helpen door de verloskundigen bij het Geboortehuis: zij zijn er voor je. Er is maar één iemand die weet hoe je wilt bevallen en dat ben jij! Jij bent degene die het straks gaat doen.
You can do it!