7 maart 2023: Ik ben zwanger!! En nu? Moet ik bellen met een verloskundige? Oei, dat vond ik best spannend.
Aan de telefoon kreeg ik Lubien, die me als eerste feliciteerde. Het voelde alsof ik in een warm bad stapte: de manier van praten, uitleg en vooral het geduld dat ze met me had.
Lotte's Story
De geboorte van Juna...
De eerste echo's waren spannend. Ben ik echt zwanger? En jawel, we zagen dat het hartje klopte, wat ons het teken gaf om het aan familie en vrienden te vertellen.
Ze bewoog goed en zag er prachtig uit; we zaten meteen op een roze wolk! Als kapster had ik voor mijn vaste klanten een klein ooievaartje gekocht om het op een leuke manier te vertellen.
Iedereen reageerde zo enthousiast! Voor de familie hadden we samen echt iets leuks geknutseld.
Om zeker te weten dat we een gezond kindje zouden krijgen, lieten we een NIPT-test doen om eventuele chromosomale afwijkingen te detecteren. Binnen twee weken zouden we de uitslag ontvangen. Wij zijn twee gezonde mensen, dus waren we niet echt zenuwachtig. We hadden ook de 13-wekenecho om te controleren of alles lichamelijk goed was.
Ze zag geen rare dingen: nekplooi was netjes, geen kort neusbodje, 10 vingertjes en 10 teentjes, twee longen, kortom, alles zag er goed uit.
De dame die de echo uitvoerde vroeg ons of we al de uitslag hadden van de NIPT-test. Nee, helaas nog niets gehoord. Toen zei ze, "Je kunt er bijna wel vanuit gaan dat alles goed zit, want het ziet er zo mooi uit!"
Dit stelde me enorm gerust, want het was inmiddels al bijna twee weken geleden dat we de NIPT-test hadden gedaan, maar we hadden nog niets gehoord.
We dachten, dit gaan we een beetje vieren (ook omdat we nog moesten lunchen, haha).
We hadden ons nog ingehouden om niet voor alle uitslagen (NIPT-test, 13-wekenecho en de 20-wekenecho) spulletjes voor de baby te kopen, maar nu wilden we wel het eerste rompertje samen kopen.
Net toen we een hap van ons broodje namen, werd ik door een anoniem nummer gebeld. Ik dacht dat het misschien een klant was en had daar op dat moment even geen zin in. Dus nam ik niet op.
Twee minuten later werd ik weer gebeld, dus besloot ik toch op te nemen. "Hallo, u spreekt met Dokter Tan van het AMC Amsterdam, spreek ik met mevrouw Stomphorst?" De dokter vertelde ons dat ze de uitslagen van de NIPT-test binnen hadden van het laboratorium.
Er was een chromosoomafwijking te zien, namelijk monosomie van chromosoom 18.
We moesten de volgende dag langskomen om dit verder te bespreken.
Als kapster had ik voor mijn vaste klanten een klein ooievaartje gekocht om het op een leuke manier te vertellen.
Iedereen reageerde zo enthousiast!
De volgende dag gingen we naar het ziekenhuis, waar ze ons vertelden wat monosomie van chromosoom 18 betekende.
De kans dat het bij het kindje zit is 50/50, want het zou ook alleen in de placenta kunnen zitten. Als het in de placenta zit en niet bij het kindje, is er niets aan de hand en moeten we alleen wat meer groei echo's laten maken om in de gaten te houden of de placenta genoeg voeding blijft geven tot de 42e week.
Als de chromosoomafwijking bij het kindje te zien is, heeft het eigenlijk geen levensverwachting en kan het hartje tijdens de bevalling of in het eerste levensjaar stoppen met kloppen.
We besloten een vruchtwaterpunctie te doen, maar we waren pas 13 weken zwanger en je kunt een vruchtwaterpunctie pas doen als je 17 weken zwanger bent. Dus moesten we helaas wachten en hopen dat ik in de tussentijd geen miskraam zou krijgen. We hadden veel telefonisch contact met het geboortehuis en mochten altijd bellen als we een echo wilden laten maken of even naar het hartje wilden luisteren. Dit voelde enorm geruststellend. Ik begon steeds meer een buikje te krijgen, en dan is het zo lastig om je mond te houden tegen mijn vaste klanten. Ik droeg ook extra wijde shirts zodat het zo min mogelijk opviel.
Uiteindelijk, toen ik 17 weken zwanger was, gingen we naar het AMC. We voelden ons best gespannen, maar wilden weten hoe het met ons kindje was en of ze gezond was. We werden heel vriendelijk geholpen door twee dames. We maakten nog wat grapjes voordat we met het serieuze deel begonnen, en dat voelde goed.
Na afloop moesten we twee weken wachten op de uitslag. Ik zou gebeld worden door het ziekenhuis, dus mijn mobiel was vastgeplakt aan mijn broekzak. We werden gebeld!
Gelukkig 's avonds, zodat Sven, mijn vriend, er ook bij was.
Ze vertelden dat er in het laboratorium een fout was gemaakt en dat ze van het beetje vruchtwater dat over was opnieuw uitslagen moesten bekijken.
Pfff, dan ben je al op van de spanning en dan moet je ook nog wachten. Gelukkig was het vrijdag en wilden ze ons na het weekend bellen met de uitslag.
Na het weekend werden we weer gebeld: alles is goed met jullie kindje! Er zijn geen sporen van het chromosoom 18-tekort aangetroffen. Maar omdat de placenta die afwijking heeft, weten we niet of er genoeg voeding in zit tot 42 weken. Daarom adviseren we elke twee weken een groei echo te laten maken om haar groei goed in de gaten te houden, en we adviseren ook om het kindje voor de 42ste week geboren te laten worden.
Oh, wat zijn we blij!
Meteen hebben we de verloskundige en onze ouders gebeld met het goede nieuws! De bijna wekelijkse echo's en controles zijn altijd enorm goed gegaan, en het Geboortehuis neemt echt de tijd om al je vragen te beantwoorden.
Ik was uitgerekend op 15 november, maar onze kleine meid zat veel te fijn in mijn warme buik. Toen hebben we met Tergooi een afspraak gemaakt voor de inleiding. We hadden op woensdag 22 november een afspraak om een ballonnetje te laten plaatsen, en als we de volgende dag terug zouden komen, konden ze kijken of ik door zo'n ballonnetje meer ontsluiting had gekregen.
Omdat ik ingeleid werd, word je automatisch naar het ziekenhuis gestuurd omdat je dan als medisch wordt beschouwd. Ik vond het wel enorm jammer, want dan heb je in die negen maanden zo'n band opgebouwd en dan word je overgedragen aan het ziekenhuis. Lubien had die dag dienst en daar heb ik steeds contact mee gehad. Hoe ik me erbij voelde en of zij nog iets kon doen voor me. Zo lief! Ik wist wel dat ik in enorm goede handen was, onder andere door Joyce, die al heel lang bij me in de kapsalon komt en die ik ook van vroeger ken (ik heb met haar zoon in de klas gezeten), dus dat zit wel goed.
Op 23 november 2023 gingen Sven en ik vroeg in de ochtend naar het ziekenhuis. We kregen een mooie kamer en werden geholpen door de verloskundige van de nachtdienst. Na een half uur aan de monitor te hebben gezeten, vertelde zij dat er helaas slechts 2 tot 3 cm ontsluiting was. Dit was te weinig om met de inleiding te beginnen, dus moesten we opnieuw een ballonnetje laten plaatsen.
Dit was een flinke tegenvaller, maar na anderhalf uur wachten stapte Joyce met haar collega binnen. Ze zei: 'Lotte, ik wil voor de zekerheid zelf even inspecteren, maar om er beter bij te kunnen, wil ik jouw benen in de bed beugels zetten.' Ze constateerde 3 cm ontsluiting en vertelde ons dat ik vandaag zou gaan bevallen. Sven en ik waren dolblij!
Het was een raar gevoel toen mijn vliezen werden gebroken. Alles voelde goed en ik had superlieve mensen om me heen. Lubien kwam ook steeds om het hoekje kijken om te kijken hoe het met me ging.
Ik kreeg een infuus voor de weeënopwekkers en kleedde me nog even snel om (in het T-shirt waarin ik wilde bevallen). We hadden een ontspannend muziekje opgezet om zo in mijn eigen bubbel te komen. Ik voelde de harde buiken langzaam pijnlijker en regelmatiger worden.
Ik vond het fijn om te bewegen, alleen kwam er toen een zuster binnen met de vraag of ik wilde liggen op mijn linkerzij, want de hartslag van Juna werd minder als ik stond.
We hebben ook nog de TENS uitgeprobeerd. Mijn steeds pijnlijker wordende weeën werden hierdoor makkelijker op te vangen. Sven heeft me geholpen door de intensiteit van de TENS te verhogen. Na een tijdje vond ik de pijngolven steeds scherper worden en steeds sneller achter elkaar komen. We besloten het bad in te gaan en merkten al snel dat mijn lichaam meer kon ontspannen. Helaas, na 5 minuten was mijn lichaam gewend aan het bad en kwamen de weeën weer sterk opzetten. Ik merkte dat ik niet zo goed wist hoe ik die pijn moest omarmen. Alle emoties kwamen los op de piek van de wee: ik moest huilen, kotsen, lachen en poepen tegelijkertijd. Ik vroeg aan Joyce om een pijnstilling. Dit zou ze doorgeven aan de OK.
We gingen uit bad om me om te kleden en klaar te maken voor de ruggenprik.
We zijn al snel naar huis gegaan zodra ik zelf kon plassen en wat gegeten had.
En nu zijn we enorm aan het genieten van ons gezinnetje...
En dan voel je een warm huidje, twee armpjes die naar je uitsteken en een prachtig mooi klein meisje dat haar eerste hap lucht neemt.
Ik probeerde mee te gaan in die weeën, maar merkte dat ik een beetje paniekerig werd. Ik wist niet hoe ik ermee om moest gaan. Maar toen kwam Lubien binnen, in mijn ogen de reddende engel! Zij heeft constant naast me gestaan en met me mee gepuft, en door haar durfde ik weer met die golven mee te gaan waardoor ik ze minder voelde. Ook al was haar dienst bijna afgelopen, heb ik gevraagd of ze bij me kon blijven, want ik voelde me door haar zo sterk worden. Dit deed ze zonder twijfel, en daar was ik natuurlijk enorm blij mee! Ik had een mega klamme hand, maar Lubien liet me niet los.
Het was enorm druk in het ziekenhuis en op de OK, waardoor ik even moest wachten. Uiteindelijk mocht ik na een uur de ruggenprik. Toen het begon te werken, werd ik weer wat meer mezelf en kon ik weer een babbeltje maken. Aangekomen weer terug op mijn kamer mocht ik rustig mijn weeën opvangen, en dit was prima te doen. Ze waren niet zo scherp meer. Ik merkte dat mijn lichaam in een andere fase terechtkwam. Mijn buik en onderlichaam wilden persen; het voelde erg raar maar wel fijn. Joyce en Lubien en nog twee andere medisch verloskundigen vertelden dat ik me moest focussen op mijn ademhaling en mijn lichaam zijn ding moest laten doen.
Ik voelde tijdens het ademhalen dat het hoofdje van Juna steeds lager kwam te zitten. Sven kwam toen naast me zitten om het laatste stukje te helpen. De laatste persdrang mocht ik zelf ook mee persen. Twee keer persen en haar hoofdje stak half uit, en toen moest ik van Joyce en Lubien rustig ademen en op mijn rug liggen voor de beste draai voor Juna. Joyce vroeg of we Juna wilden aanpakken, en dat wilde ik wel halverwege. En dan voel je een warm huidje, twee armpjes die naar je uitsteken, en een prachtig mooi klein meisje dat haar eerste hap lucht neemt.
Ik zag Sven met enorme grote ogen naast me zitten, en hij moest het even beseffen allemaal. Het laatste stukje ging zo snel! We kregen allemaal doeken om ons heen zodat Juna niet zo snel afkoelde. Zo heeft ze ongeveer een half uur of langer bij me gelegen.
Sven had haar eerste kleertjes bij haar aangedaan en al snel kwam het bezoek (familie die in de wachtkamer stonden te wachten).
