Mijn helende en positieve geboorteverhaal van Philou...

Lieke's Story

De geboorte van Philou...

Geboorte Florian 2021

Op 13 augustus 2021 is onze zoon Florian geboren, in het OLVG West in Amsterdam. Hoewel de eerste vijf centimeter goed gingen, eindigde de bevalling in een medische nachtmerrie - waarin communicatieve fouten zijn gemaakt en ik de controle over mijn lichaam volledig verloor. Tijdens de uitdrijvingsfase was ik er niet zeker van of we een gezonde en levende zoon zouden ontmoeten. Dat onzekere, spannende en stressvolle gevoel heeft veel impact gehad. Naast blijdschap en een overweldigd gevoel van nieuwe liefde, ervaarde ik de eerste periode na de geboorte van Flo ook heel veel verdriet. Ik moest die ervaring een plek geven en voelde me daarin vaak eenzaam.

Verwerking

Ondanks de vervelende ervaring, was de wens voor een tweede kindje groter. Precies een jaar geleden, op 5 februari 2023, kwamen we er achter dat ik weer in verwachting was. Het eerste trimester was vooral overleven (natuurlijk heel blij!!), want misselijk en lamlendig. Na het eerste trimester kwam ruimte om na te denken over een volgende bevalling. De dames van het Geboortehuis namen vanaf moment 1 mijn eerste verhaal heel serieus.

Ik voelde me gehoord en gezien en besefte opnieuw: ons eerste geboorteverhaal is niet normaal en heel verdrietig. Daar moesten we wat mee. Onder intensieve begeleiding van Lubien en (coach) Simone heb ik gewerkt aan thema’s zoals veiligheid en vertrouwen.

Ik heb (oude diepgewortelde) trauma’s met beide ogen durven aankijken, we hebben ze aangepakt en ze een nieuwe plek weten te geven. Met onder andere het gevolg: heldere bevalwensen, heel veel vertrouwen en een krachtig gevoel. Ik was er klaar voor!

De bevalling

Op 9 oktober rond de klok van 03.00 uur moest ik naar de wc en voelde ik lichte krampen. ‘Negeren’, dacht ik, maar ik wist: dit zou zomaar iets kunnen betekenen. Terug in bed voelde ik nattigheid en wist ik: mijn vliezen zijn gebroken. Ik sprong uit bed (want natuurlijk nog geen matje onder ons matras) en liep naar beneden om wat vruchtwater te kunnen opvangen in een glaasje. Ik zocht met trillende handen -want toch wel nerveus- het zeiltje in het kraampakket, nam twee paracetamol en besloot: rust pakken en negeren! Terug in bed werd mijn man wakker omdat ik zat te kutten met het zeiltje. We probeerden nog een beetje te slapen. Lukte natuurlijk niet, maar rust is rust.

Om 07.00 uur moest ik me langzaamaan toch wel echt concentreren tijdens de weeën. Ze kwamen snel achter elkaar, maar duurde kort: minder dan een minuut. Ik appte Lubien dat mijn vliezen waren gebroken en de weeën rustig waren begonnen. We spraken af dat ze er om 09.00 uur zou zijn.

Laat de tijd maar los, zei Lubien. Je hoeft je weeën niet te timen. En ik dacht: ja, weg met die klok. Ook appte ik mijn moeder, zodat ze wist dat het was begonnen. In dit scenario hadden we afgesproken dat zij Flo zou ophalen van de opvang s’middags en mee naar huis zou nemen. Alles in kan en kruiken, fijn! Flo besloot (natuurlijk precies die dag) uit te slapen. Rond 08.00 uur vroeg ik Alex om hem toch maar wakker te maken en hem weg te brengen naar de opvang. Ik heb hem tussen de weeën door uitgebreid gedag kunnen zeggen. Als er een wee kwam, ving ik die op in de keuken en vervolgens liep ik terug naar hem om hem nog even goed te bekijken. Ik nam met een brok in mijn keel afscheid van ons ‘enigskind’. Hij is straks grote broer! Het vertrek van Alex en Flo viel me even zwaar. Het voelde toch ook als een beetje afscheid nemen van ‘ons drieën’. Ik zocht telefonisch steun bij Lubien en die wist (natuurlijk) de juiste dingen te zeggen. En bovendien: ze was al onderweg!

De impact van deze helende, positieve bevalling is groot. Zo zelfverzekerd, zo in controle, zo empowered. Al deze positieve gevoelens zijn diepgeworteld geraakt en zingen na in mijn dagelijkse leven. Een geweldig mooie ervaring, die ik door de intensieve en fijne begeleiding van Lubien, met een heel warm en trots gevoel voor altijd in mijn hart meedraag.

09.00 uur. Lubien was er en Alex was ook weer terug. Toch voelde ik me nog onrustig, alsof ik nog wat dingen moest doen of regelen. Ik was in ontkenningsfase en ‘had geen zin’. Ik voelde me een beetje tegendraads, terwijl de omstandigheden perfect waren: Flo naar de opvang, ik kon lekker thuis blijven als ik dat wilde, voor de 40 weken (wilde ik graag) en Lubien en mijn man waren er. Gelukkig konden we er om lachen en stelde Lubien me gerust: we moeten even landen in de bevalling. Dat is soms even zoeken en helemaal niet erg. Ik ving voorovergebogen de weeën op, hangend op een kast in onze slaapkamer. Rond 09.30 uur besefte ik: het is écht begonnen en ik wil dat omarmen. Het werd intern muisstil en ik voelde een deken van rust over me heen komen. Een mooi en bijzonder moment. Vanaf toen ging het rap en Lubien had dat in de gaten. Daarom kreeg Alex al gauw de instructie om het bevalbad op te zetten. ‘Daar zijn we nog niet hoor, Lubien’, zei ik - met in mijn hoofd: dit wordt vast weer een lange marathon. ‘Doe toch maar, Alex’, zei Lubien. Het hartje van de baby werd gecontroleerd en ze deed het super. ‘Hoe is mijn hartslag?’, vroeg ik onder invloed van hormonen. ‘Nou die zal vast goed zijn, misschien een beetje verhoogd’, zei Lubien - waarna we hard moesten lachen.

Om 11.11 uur werd onze dochter Philou thuis, in bad, in een hele veilige en vertrouwde sfeer geboren. Met onze dochter op mijn borst voelde ik direct: ze is gezond. Ze ademt. Ik heb het gedaan. Ik heb het gekregen. Een droombevalling.

We besloten samen om boven ‘in ons hol’ te blijven. Gordijnen dicht, het voelde warm en veilig. In Flo zijn kamer was Alex in de weer met het bad - wat hij heerlijk vond: een concrete taak - en ik ving de weeën op. Eerst onder de douche, waar ik ineens besefte: volgens mij gaan we naar de actieve fase. De fase waar ik het meest bang voor was, want vanaf 7cm ging het bij Flo ‘mis’. Gelukkig kon ik mijn gedachten uitspreken, zodat Lubien wist waar ik zat en me kon coachen. Dat ging goed. En dat glaasje zoete diksap onder de douche was ook wel lekker. Daarna ving ik weeën op afwisselend voorovergehangen op de kast, de schouders van Lubien deden het natuurlijk goed, of op knieën op de grond, leunend op ons bed - waar Lubien en Alex tegendruk gaven op mijn onderrug. Alex besloot tussendoor nog even de afwasmachine uit te ruimen - waar ik me aan stoorde en waar Lubien en ik daarna om moesten lachen. Vervolgens kwam hij later met zijn lepeltje al roerend in zijn koffie boven. Die koffie en die lepel moesten weg! Duidelijk. Ik hing nog steeds aan het bed op mijn knieën. Alex moest nog iets bij het bad doen en Lubien wilde wat pakken. Ik wilde niet alleen zijn en kon dat gelukkig uitspreken, dus Alex bleef bij me. Rond 10.30 uur wilde ik weten op hoeveel cm ik zat. Lubien opperde: het hoeft niet!

Je zit er zo goed in, het gaat echt lekker. 3cm kan ook 7cm betekenen, het kan echt hard gaan. Toch wilde ik het graag weten en grappend vroeg ik of Lubien niet zo’n ‘lekker morfinepompje’ in haar tas had meegenomen. We doen nog twee weeën en dan gaan we de ontsluiting meten. Op dat moment zat ik op 5cm. Lubien gaf aan dat de ligging van het hoofdje en omstandigheden perfect waren, dus dat het zomaar echt heel hard zou kunnen gaan. Ik heb dat toen wel gehoord, maar ik dacht vooral: mooi, we zijn op de helft. Precies op dat moment was het bad vol en kon ik daar in. Lubien checkte nog even voor de zekerheid: blijven we thuis (ik wilde een thuis,- of ziekenhuisbevalling tijdens de bevalling pas beslissen)? Ja, we blijven thuis, we gaan precies nergens heen. Ik stapte in bad en dacht direct: dit is alles wat ik wil. Ik kom hier niet meer uit. Na enkele minuten voelde ik al persdrang. Die probeerde ik nog weg te zuchten/puffen, maar ze kwamen al gauw met alle kracht en hevigheid. Om 10.50 uur begon ik met actief meepersen. Alex wilde nog even alle ramen dichtdoen (want: oergeluiden en buren), maar ik verzocht hem (dwingend) om te blijven. Natuurlijk was ik totaal niet met de buren bezig. De klink van de deur werd tussendoor nog even gerepareerd, maar ook dat was naar mijn idee absoluut geen goed plan. Hier blijven. Naast me zitten. Het persen ging goed. Ik volgde mijn lichaam, die me precies vertelde wat ik moest doen.

Mijn man dichtbij, Lubien dichtbij. Na een perswee, voelde ik het hoofdje weer een beetje teruggaan. Dat vond ik een vervelend gevoel, want even voelde het ‘alsof ik voor niks aan het persen was’. Lubien stelde gerust: ‘Lieke, het gaat hard genoeg. Het hoeft niet sneller. Het gaat goed zo’. Dat hielp. Op een gegeven moment vroeg ik me ook nog even af of het wel ging passen. ‘Ja’, zei Lubien vol vertrouwen. ‘Voel maar’. In eerste instantie durfde ik dat niet, maar toch gedaan. Ik voelde een stukje van haar hoofdje!

Het emotioneerde me en gaf me de laatste motivatie. Toen het hoofdje stond, wist ik: nu goed opletten, want hier heb ik de meeste kans op schade. Goed opletten wat Lubien zegt. Probeer maar weg te ademen, even wachten met persen. Voor mijn gevoel duurde dat wel lang, want AU AU AU. Dat deed echt zeer. Daarna voelde ik aan alles: ze moet er nu uit! Het is mooi geweest!!

Gouden uren

Alex en Lubien hielpen mij na enkele minuten uit bad. Ik hield Philou vast. Op bed kwam de placenta heel gemakkelijk en goed rond 11.30 uur. De navelstreng nog vast. Lubien pakte de placenta in en Philou en ik werden lekker warm toegedekt. Onze dochter op mijn borst. Samen bijkomen. Het was zo fijn, warm en knus. Lubien rommelde wat aan, Alex lag naast ons - samen bewonderden we ons nieuwe gezinslid. Philou dronk al gauw wat aan de borst. Na een uur besloten we samen om de navelstreng door te knippen. Die was inmiddels uitgeklopt. Alex wilde dat graag doen. Ook de medische checks werden gedaan. Heel vlakbij me, ik kon alles zien en maakte het allemaal mee. Pas op mijn verzoek checktte Lubien wat de eventuele schade aan mijn vagina was. Ook dat ging zo zacht en gecontroleerd (en viel gelukkig mee). We rommelden gezellig wat aan en pas rond lunch kwam de kraamzorg. Er werden tosti’s gebakken, ik kon zelfstandig douchen (de kraamzorg stapte vrolijk de badkamer binnen. Hallo kraamzorg, ik ben Lieke! Alle schaamte voorbij). Plassen was nog een hobbel (ging bij Flo niet) - maar ook hierin stelde Lubien me gerust: het hoeft nu niet. Kijk vanmiddag rustig aan. En dat lukte ook. Het was een perfecte dag. Het gouden uur, werden gouden uren, werden gouden weken.

De impact van deze helende, positieve bevalling is groot. Ik voel(de) me zo sterk, zo krachtig. Ik leed geen pijn, ik leidde de pijn. Zo zelfverzekerd, zo in controle, zo empowered. Al deze positieve gevoelens zijn diepgeworteld geraakt en zingen na in mijn dagelijkse leven. Een geweldig mooie ervaring, die ik door de intensieve en fijne begeleiding van Lubien, met een heel warm en trots gevoel voor altijd in mijn hart meedraag.