Huilend stonden mijn vriend en ik in de badkamer met de test in
mijn handen. Een ongelofelijk mooi moment waar we al zo lang op hadden gewacht. Zo nuchter als ik ben zei ik tegen hem: ‘’Eerst maar kijken of dit goed blijft gaan’’.
Laura's Story
Miskraam bij eerste zwangerschap
Ik had immers in de jaren en maanden voor ik zwanger werd vele internet fora bezocht en veel verschillende ervaringen gelezen.
Toen we in januari het Geboortehuis belde voor een eerste afspraak vond ik dat onwerkelijk. Over een paar weken zouden we de eerste echo krijgen en meer informatie krijgen. Die weken voorafgaand aan de afspraak vond ik toen erg spannend, ik had een aantal keer last van licht bloedverlies. Een paar druppeltjes hier en daar op het wc-papier.
Na een paar keer heb ik gebeld naar het Geboortehuis, waar me werd verteld dat dit normaal kan zijn en dat er geen reden is tot verder onderzoek of paniek wanneer er geen helderrood of heftig bloedverlies is. Tot ik precies een week voor onze eerste afspraak op een zaterdagochtend opstond en wat helderrood bloedverlies aantrof op het wc-papier.
Ik twijfelde of ik wel zou bellen op een zaterdag, maar door mijn slechte voorgevoel heb ik toen toch de telefoon gepakt en gebeld. Ik kreeg Charlotte aan de lijn en ze vertelde me dat ik meteen langs mocht komen op de praktijk.
Met een slecht voorgevoel liep ik naar het Geboortehuis, mijn vriend had corona en kon helaas niet mee naar de afspraak.
Ik weet nog goed dat ik binnen liep en Charlotte’s deur stond al open, ik kon
meteen naar binnen en ze zou een echo gaan maken.
Op het moment dat op de tv het beeld tevoorschijn kwam kon ik het zelf al zien. Een baarmoeder met een leeg vruchtzakje. Charlotte legde uit wat ze zag en wat het kan betekenen. Een mogelijke ‘missed abortion’ noemde ze het.
Er was waarschijnlijk iets misgegaan met de aanleg in het begin van de zwangerschap. Toen ik weer aan tafel ging zitten samen met Charlotte legde ze me uit wat er mogelijk aan de hand zou kunnen zijn. Ik was wel degelijk zwanger, ik had zwangerschapssymptomen maar er was iets niet goed in de baarmoeder. Charlotte drukte me op het hart dat het niet door mijn eigen toedoen zou kunnen komen en dat het waarschijnlijk een ‘foutje’ in de aanleg is geweest. Om eerlijk te zijn is de rest van het gesprek behoorlijk langs me heen gegaan door de shock en het verdriet van dat moment. Een week later zou ik terugkomen voor een controle echo om te kijken of er echt geen groei had plaatsgevonden.
Toen ik weer thuiskwam en mijn vriend heb ingelicht hebben we samen dagenlang gehuild en veel met elkaar gepraat.
Een dag later hebben we ook onze ouders verteld over de situatie. Ik en mijn vriend vonden het fijn om er met hen over te praten en onze kinderwens kenbaar te maken na een lange tijd.
Gezien het feit dat ik op dat moment een zusje had die zwanger was, wilde ik het ook vertellen aan mijn twee zusjes over onze langdurige kinderwens en deze miskraam.
Toen ik mijn jongste zusje vertelde over mijn situatie vertelde ze mij dat ze ‘ook’ zwanger was op dat moment, zij zou een week na mij uitgerekend zijn. Dit kwam op dat moment hard binnen.
Een week erna was de afspraak voor een echo ter bevestiging, ik vond het vreselijk om weer naar de praktijk te gaan, om weer geconfronteerd te worden met het slechte nieuws. Ik had gehoopt dat het in die week vanzelf zou gebeuren, dat de miskraam op gang zou komen, maar dat deed het niet.
Er werd een afspraak gemaakt in het ziekenhuis voor verdere behandeling. Maar de dag na de bevestigings- echo begon de miskraam toch vanzelf, dus de afspraak in het ziekenhuis is niet doorgegaan.
Het ervaren van de miskraam vond ik erg heftig. Charlotte had me verteld wat ik zou kunnen verwachten mocht het op gang komen, krampen, bloedverlies, etc.
Maar in de praktijk vond ik het
heftiger dan ik had verwacht. Ik stond huilend onder de douche met bloed dat langs mijn benen naar beneden stroomde. De krampen die erbij kwamen kijken waren zoals ik ze nooit had gehad. Ik ben zware menstruaties gewend maar dit was toch echt een ander verhaal.
Voor mijn vriend waren deze weken op zijn eigen manier ook moeilijk te verwerken. Hij had natuurlijk geen last van het fysieke gedeelte maar voelde zich vooral wel machteloos om ook maar iets te doen wat hielp. Deels kwam daar een gevoel van falen bij, dat hij iets verkeerd had gedaan.
Na de miskraam kwam ik weer op controle bij Charlotte om te kijken of mijn lijf de miskraam netjes en volledig had opgeruimd, dat had het gelukkig. Hierna volgde een gesprek met Charlotte, ze nam de tijd en drukte me meermaals op het hart dat het niet mijn eigen schuld was maar er simpelweg iets mis was met de zwangerschap en dat er geen grotere kans was op herhaling in de toekomst.
Ook noemde ze wat statistieken, 1 op de 10 zwangerschappen loopt af in een miskraam.
In mijn omgeving had ik geen mensen die een miskraam hadden meegemaakt, gelukkig maar, maar op dat moment voelde ik me toch erg alleen in de situatie. Op het internet zocht ik naar ervaringsverhalen van anderen,
De dagen na de miskraam heb ik vrij genomen van mijn werk, om alles even op een rijtje te zetten. Ook mijn vriend had een paar dagen vrij genomen. De tijd na de miskraam vond ik het moeilijk om in aanraking te komen met zwangere vrouwen of zwangerschapsaankondigingen. Maar met twee zwangere zusjes viel dat niet altijd mee.
Hun zwangerschappen verliep gelukkig goed, maar ik vond soms erg moeilijk om met ze om te gaan, met name mijn jongste zusje. Haar mijlpalen hadden immers ook de mijne kunnen zijn, dat voelde heel confronterend.
We hebben het nieuws gedeeld met een aantal goede vrienden in onze omgeving en onze ouders.
Soms was het heel fijn om er over te praten, sommige adviezen of uitspraken waren niet zo handig, zeker niet van mensen die het zelf niet mee hebben gemaakt. Mensen die begripvol waren over mijn situatie en me de ruimte lieten om verdrietig te zijn zonder adviezen of bagatelliseren waren erg fijn.
Opmerkingen als ‘’gelukkig kan je wel zwanger worden’’, ‘’je bent nog jong’’, ‘’de buurvrouw van mijn vriendin had het ook, je bent niet alleen, ik weet hoe je je voelt’’ van iemand die het niet zelf heeft meegemaakt helpen niet.
Na de miskraam was het niet meteen afgesloten en verwerkt. Alles in mijn omgeving deed me denken aan hoe het na zo’n lange tijd nog niet gelukt is en dat mijn lichaam het niet kon waarmaken.
3 weken later stond ik op de babyshower van mijn zusje, ik ben meerdere malen naar het toilet gevlucht om wat tranen te laten. Niet omdat ik niet blij was voor haar, maar omdat het op dat moment te confronterend was. Hierna zijn nog vele soortgelijke situaties voorgevallen.
We wilden heel graag een kindje en na deze gebeurtenis veranderde dat niet.
De maanden daarna probeerde we weer zwanger te worden, ik vond dat mentaal heel zwaar, vaak ben ik in tranen uitgebarsten uit verdriet.
Toen de periode na de miskraam eenmaal een tijdje achter ons lag en het gelukkige nieuws van een 2e positieve zwangerschapstest mijn vriend bereikte was er toch allereerst heel veel blijdschap dat het inderdaad weer ‘gewoon’ kon lukken.
Daarna kwam ook de twijfel wel even voorbij, zou het nu niet weer hetzelfde verhaal worden? Gelukkig bleef hij (nog wel terughoudend richting mij) altijd van
het positieve uitgaan. Ikzelf vond het erg lastig om te geloven dat deze zwangerschap goed zou gaan.
Nadat ik weer wat bloedverlies had gehad in de eerste weken maakte ik me ontzettend zorgen. Ik hing ‘s avonds aan de telefoon met het Geboortehuis (Lubien) en ze wilde er alles aan doen om me gerust te stellen. Ik mocht de volgende dag met 6,5 week langskomen voor een vroege echo ter bevestiging of geruststelling. Doodsbang waren we voor weer slecht nieuws, dat bloedverlies is namelijk iets wat me meteen terugbracht naar het moment in januari.
Toen we weer bij Charlotte op het spreekuur kwamen voor de echo kreeg ik een enorme flashback. Charlotte had dat wel in de gaten en bond er geen doekjes om, ga maar meteen liggen, we gaan kijken, dat praten doen we erna wel. Toen kwam de echo en al gauw hoorde ik Charlotte zeggen, kijk een klein koppend hartje. We barstte in tranen uit, ik kon het niet geloven.
Momenteel ben ik 24 weken zwanger en begin ik steeds meer te geloven dat deze zwangerschap wel eens goed zou kunnen aflopen. Na een angstig begin kunnen wij niet wachten tot wij in januari ons kindje mogen verwelkomen.
Mensen die begripvol waren over mijn situatie en me de ruimte lieten om verdrietig te zijn zonder adviezen of bagatelliseren waren erg fijn.