Het is 23:00. Ik ben vandaag voor de tweede keer gestript. Het doet nog weinig, behalve met mijn hoofd.
Die is een beetje onrustig. Zo lang kan het toch niet meer duren?
Is dit dan de nacht waarin het gaat gebeuren?
Florine's Story
De geboorte van Jolie...
Met gezonde spanning stap ik mijn bed in en ga voor de zekerheid toch nog even plassen.
Met een kind dat al diep is ingedaald en een kop thee of 4 achter de kiezen zal ik ongetwijfeld binnen een half uur toch wel moeten plassen.
Ik loop van de badkamer terug naar bed en ga liggen. Iets in mij zegt; je moet nog een keer plassen. Ik sta op en spring net op tijd op zij van het vloerkleed af en pats! Een hele plas vruchtwater volgt. Wow! Dit kende ik nog niet. Bij mijn eerste kindje zijn mijn vliezen niet spontaan gebroken. Ik vond het eigenlijk wel gaaf dat dit zo gebeurde!
Vol bewondering sta ik te kijken hoeveel water er op de grond ligt en bij elke stap die ik zet wordt de vloer in onze kamer steeds doorweekter. Pak een glas! Roep ik naar Tom. Die daarop antwoord met; wat wil je drinken? Niks! Roep ik, we moeten het opvangen! De laatste druppels weet ik nog in het glas op te vangen. Volgens mij is het goed. Het ruikt zoetig en is roze van kleur.
Ik begin met doeken de vloer te dweilen en doe een nieuwe onderbroek aan. Eigenlijk bijzonder hoe kalm je blijft in zo’n moment. Wetende dat je kindje eraan komt.
De krampen beginnen vrijwel direct en ik loop naar de badkamer om mijn haar even te kammen. Want dat is natuurlijk het eerste waar je aan denkt als je de deur uit moet?! Gekke dingen doet het met je, die hormonen ;). De krampen worden steeds sterker en ik ga op handen en knieën tegen ons bed aan hangen. Ik bel de dienstdoende verloskundige.
Lubien had me tijdens het strippen al verklapt dat zij de nachtdienst zou hebben. Daar hoopte ik stiekem ook op. Wát een cadeautje dat zij bij me is nu.
Mijn vorige bevalling was een ervaring waarvan ik op dat moment niet door had dat hij later toch nog veel met me zou doen. Het is je eerste, je weet niet beter en denkt; dit hoort er vast bij. Ik beviel in Amsterdam, daar woonde ik toen nog, in het OLVG West met een ontzettend fijne verloskundige.
Om een lang verhaal kort te maken. Het persen duurde 6 minuten en doordat ik in die korte tijd alles gaf wat ik had kon mijn weefsel niet rustig mee rekken, met alle gevolgen van dien.
Het resulteerde in een hoop bloedverlies,
veel hechtingen en een pittig herstel. Met name de steun, betrokkenheid en communicatie van de mensen om mij heen na de bevalling heb ik gemist. Dit bleek eigenlijk later pas toen ik 3 jaar later weer zwanger werd en door onze verhuizing naar Bussum op zoek moest naar een andere verloskundigenpraktijk.
Ik meldde me aan bij het Geboortehuis, eigenlijk zonder verwachtingen.
Bij de eerste afspraak werd mij gevraagd hoe ik mijn eerste bevalling heb ervaren. Dit verhaal kon ik niet navertellen zonder tranen. Toch zat het kennelijk nog hoog, en heb ik dit nooit echt goed kunnen verwerken. Een van de verloskundige wees mij op Simone. Een relatie- en persoonlijk coach waarmee het Geboortehuis nauw samenwerkt. Baadt het niet dan schaadt het niet dacht ik, dus ik maakte een afspraak.
Samen met Simone heb ik meerdere gesprekken gehad die mij terugbrachten naar de bevalling. Zelfs een EMDR sessie werd toegepast. Meteen was ik enorm onder de indruk van Simone en voelde ik me gehoord. Ik voelde steun, maar vooral ook vertrouwen in het feit dat deze komende bevalling niet hetzelfde hoeft te verlopen.
Pak een glas! Roep ik naar Tom. Die daarop antwoord met: wat wil je drinken? Niks! Roep ik, we moeten het opvangen!
De weken vlogen voorbij en vanuit het Geboortehuis voelde ik me steeds meer gehoord. De afspraken waren altijd ontzettend leuk en fijn. Toen een vriendin mij halverwege de zwangerschap vroeg; ‘heb je voorkeur voor een verloskundige?’ Kon ik oprecht geen naam noemen. Allemaal geweldig, zei ik. Omdat ze allemaal dezelfde taal praten. En echt liefde hebben voor hun vak. En daarnaast ook gewoon hele gezellige mensen zijn.
Terug naar die weeën. Door de snelheid van de vorige bevallig en de nasleep hiervan wilde ik absoluut niet thuis bevallen. We wonen momenteel 5 minuten van Ter Gooi. Dus ik had me helemaal ingesteld op een kort autoritje naar het ziekenhuis wat bijna in de achtertuin staat.
Ook hadden we afgesproken dat wanneer de weeën zouden beginnen ik meteen naar het ziekenhuis zou gaan. Om daar alvast lekker te landen en rustig in mijn bubbel te komen.
Lubien neemt op. Het heeft geholpen hoor, roep ik! Je stript als een koning! Ondertussen wiebel ik wat heen en weer en zucht ik een wee weg. Best goed te doen nog. Ik vertrouw erop dat ik dit kan.
Lubien belt me vrij snel terug en zegt dat ze even naar ons toe komt om mijn ontsluiting te checken. Ter Gooi is vol, dus daar kunnen we niet naar toe. Ik blokkeer even en raak even in paniek. Ter Gooi vol? Ik ga niet thuis bevallen hoor!
Lubien legt me uit dat ze alleen naar het ziekenhuis in Utrecht wil rijden als het voor ons veilig is. En dat is natuurlijk ook helemaal waar. Vooruit, tot zo dan.
Ondertussen bellen we mijn schoonouders die naar ons toe komen om op Bella te passen,
Het heeft geholpen hoor, roep ik! Je stript als een koning! Ondertussen wiebel ik wat heen en weer en zucht ik een wee weg. Best goed te doen nog. Ik vertrouw erop dat ik dit kan.
die vredig ligt te slapen en geen idee heeft dat haar zusje er zal zijn als ze wakker wordt.
5 centimeter, we kunnen gaan. Maar dan moeten we nú, zegt Lubien. Controlfreak als ik ben is dit geen enkel probleem. De vluchttas staat al weken achterin de auto en ik heb mijn haar immers al gekamd. We gaan.
Ik zwaai nog even naar mijn schoonouders die inmiddels op de bank zitten. In de auto zucht ik een paar weeën weg. Maar dit gaat goed. Het is nacht. Er is niemand op de weg en Tom rijdt alsof hij Max Verstappen is. Gelukkig kan Lubien hem goed bijhouden. Die vrouw is ook van alle marken thuis.
We komen aan bij het ziekenhuis en zetten de auto op knipper. Het is toch nacht. Lubien haalt een rolstoel en rijdt mij richting de ingang. De enige persoon die ik zie is een bewaker en een meisje achter de balie. Ze zien me binnen rijden met een dikke buik en wuiven vriendelijk naar ons.
Wat een gezellig ziekenhuis, denk ik. Helemaal niet zo klinisch en kil als ik gewend ben. Het is er knus en kleurrijk. We komen binnen op de kamer en daar wacht een lieve vrouw ons al op. Ze is het bad aan het laten vollopen. Dat was een grote wens van mij, dus super fijn dat dat hier ook kan! De weeën zijn nu wel erg sterk en komen snel achter elkaar.
De enige persoon die ik zie is een bewaker en een meisje achter de balie. Ze zien me binnen rijden met een dikke buik en wuiven vriendelijk naar ons.
Wat een gezellig ziekenhuis, denk ik.
Ik wiebel wat tegen het bed aan en kan eigenlijk nauwelijks rusten tussendoor. Ik moet plassen maar weet niet hoe ik bij de WC moet komen, want de volgende wee dient zich aan. Tom is druk bezig met de etherische oliën en het zoutlampje wat we hebben mee genomen.
Hij maakt de kamer gezellig en Lubien rommelt wat in haar tas met papieren. "Wil je in bad? "vraagt de kraamzorg van het ziekenhuis. Maar ik heb geen idee hoe ik er naar toe moet lopen. De weeën zijn zo intens en hevig dat ik ook mijn draai bij het bed niet meer kan vinden en mijn rug alleen maar kan bollen van de pijn.
Ik raak weer even in paniek en weet niet of ik dit vol hou op deze manier.
Ik heb helemaal geen rust, roep ik. Ze komen achter elkaar! En ik voel een enorme hitte aanval opkomen. Ik spring op het bed en ga op mijn zij liggen. Volgens mij heb ik mijn broek zelfs nog aan. Ik heb echt het gevoel dat ik moet persen, roep ik.
Lubien komt rustig bij me zitten en pakt mijn hand. Klopt meid, ze komt eraan hoor. Inmiddels zit Tom ook naast me en ik grijp zijn handen stevig vast. Dit gevoel is zó intens. Het neemt me helemaal over en ik voel een enorme druk naar beneden. Ik heb het warm en kan me ook niet meer stil houden.
We gaan alleen maar zuchten, zegt Lubien. Verder hoef je niks te doen. Alleen maar zuchten en ik doe wat ze zegt. Met alles wat ik heb probeer ik deze keer niet te persen, maar te ademen en zuchten tot het weer zakt. Maar het zakt niet. Ik knijp Toms handen fijn. We zien haar hoofdje al hoor! En ik voel een warme washand tegen mijn perineum.
Dat voelt heel fijn en ontspannen. Ik kan heel even ademen. Maar dan duwt alles weer naar beneden en voel ik haar hoofdje geboren worden.
Op dat moment word ik rustig. En weet ik dat ze er bijna is. Dit was het moeilijkste deel, denk ik. En ik zucht weer verder. "Wil je haar aanpakken Tom? "vraagt Lubien. Ik kijk hem recht in de ogen aan en zeg; niet weggaan. Je moet bij me blijven. We zijn zo’n team. Ik voel haar schoudertje draaien en er flubbert een warm glibberig mensje op mijn borst. Ze is er. Ik heb dit weer gedaan. Het is voorbij. Alles waar ik zo zenuwachtig voor was en zo veel angst voor had is voorbij. En ze ruikt naar bloemetjes. Ik ben buiten adem maar kan alleen maar glimlachen. Ik ben opgelucht en begrijp nu wat vriendinnen met 2 kinderen bedoelde met; de liefde voor je eerste verdubbelt zich met een tweede. Ik wil haar nooit meer loslaten. Ze begint hard te huilen en ligt bij me op de borst. De placenta wordt ook geboren. Ik voel hier weinig van. Zowel Lubien als de kraamzorg van het ziekenhuis zijn zó rustig en er is geen haast of onrust te bekennen. Het enige waar ik me op kan focussen is dat kleine mensje op mijn borst. Ik voel zo veel trots en vergeet de intense minuten die hieraan vooraf zijn gegaan. Minuten die uren leken te duren. We kwamen on 02:00 de kamer binnen. En het is nu 02:19. Ik heb het gevoel dat ik er al uren ben. Maar in nog geen 20 minuten heb ik haar op mijn borst liggen. Bevallen kun je hoor, zegt Lubien. En ik kijk haar tevreden aan, maar vraag dan ook direct of het heel erg beschadigd is daaronder. Dat moet wel denk ik, in dit tempo.
Geen idee zegt Lubien, en dat is nu ook helemaal niet belangrijk. Kom eerst maar even bij. Dat gaan we zo wel even bekijken. Meteen valt er weer een rust over me heen en ik lig heerlijk. Jolie probeert een beetje te drinken aan mijn borst en dit lijkt al te lukken. Ondertussen maakt Lubien wat foto’s met mijn telefoon en zegt; dit is hoe geluk eruit ziet! Wat ben ik blij dat zij erbij is. Ze heeft zó haar best gedaan voor me.
Ze komt bij me zitten en gaat de schade even bekijken. Samen met de kraamzorg van het ziekenhuis staan ze aan het voeteneind van het bed en ik voel wat lichte branderige steekjes. Ik ben wat zenuwachtig voor de uitkomst en houd mijn tanden stevig op elkaar. Nul, zegt Lubien. Nul hechtingen. Wat!? Er valt een traan over mijn wang en ik besef me dat ze gelijk had. Deze bevalling kon inderdaad een andere ervaring worden dan de vorige.
Wil je de navelstreng doorknippen, Tom? En ik kijk verbaasd naast me en besef me dat de placenta nog aan me vast zit en als een soort Hermes Tasje naast me is neergelegd in een doek gewikkeld. Volledig uitgeklopt, wit. Precies zoals ik wilde, maar waar ik absoluut niet vanuit ging omdat ik dacht dat een ziekenhuis hier niet per se naar zou luisteren. Weer een cadeautje.
We knippen de navelstreng door en ik blijf voor mijn gevoel nog uren lang met Jolie op mijn borst liggen. Ik krijg appelsap en een boterham met kaas. Je denkt na zo’n bevalling dat je zin hebt in sushi, rode wijn en vitello tonato. Appelsap en een boterham met kaas. Precies waar ik nu zin in had.
Ik ga even rustig douchen en voel me herboren. Plassen vind ik nog wat spannend maar na een paar keer proberen lukt het me en kleed ik me met hulp van de kraamzorg aan. Ze zijn zó lief voor me. Jolie is ondertussen ook aangekleed en heeft haar jasje aan. Ik baal stiekem dat we niet nog even mogen blijven. Het is hier zo fijn. Naar huis gaan voelt dan toch weer spannend. Maar Lubien legt me uit dat het met Jolie en mij heel goed gaat en er geen reden is om nog langer te blijven.
We rijden in de rolstoel, met Jolie in de autostoel op schoot naar buiten. Dezelfde portier en het meisje achter de bali wuiven weer. Wat een grappige baan hebben zij eigenlijk soms, bedenk ik me. Ze zien me met een dikke buik binnen komen en met een baby op schoot vertrekken.
De auto staat nog steeds op knipper en we stappen met zijn drieën in.
Op naar huis, naar grote zus.
De tranen rollen weer over mijn wangen.
Ze is er.
En het is oké. Alles is oke.
