Mijn eerste bevalling was een geplande keizersnede waar ik met een goed gevoel op terugkijk. Mijn placenta lag voor het geboortekanaal, dus ik had geen andere optie. Toen ik opnieuw zwanger raakte wist ik dat ik volgens protocol ‘medisch’ was en in het ziekenhuis zou moeten bevallen...
Charlotte's Story
De geboorte van Lieke...
Dat ik volgens protocol "medisch"was en in het ziekenhuis zou moeten bevallen vond ik moeilijk om te accepteren.
Want buiten het litteken om, ben ik verder gezond en zag ik mijzelf niet als ‘hoog risico’-zwangere.
Een natuurlijke thuisbevalling in bad was mijn grootste wens...
Halverwege mijn zwangerschap is Barbara W. bij ons thuis langs geweest om onze opties te bespreken. Samen met mijn man hebben we onze wensen voor de bevalling en de risico’s die horen bij een VBAC (vaginal birth after cesarean) besproken. We kwamen erachter dat onze percepties van de risico’s nogal uiteenliepen en de beste manier om het samen eens te worden over het geboorteplan was op zoek te gaan naar meer informatie.
Zogezegd, zo gedaan. Ik haalde veel kennis en informatie uit boeken (Vrije Geboorte, Mijn reis naar binnen en
MAMA’en) en online door het volgen van geboorteprofessionals op Instagram (@vrijegeboorte, @niravandijk, @vroedvouwmargot, @doulatribe.nl, @ninapierson, @volvertrouwen, @mijnvbac).
Zij delen wetenschappelijk
onderbouwde informatie over het geboorteproces en de geboortezorg. Ook heb ik via ZOOM een gratis VBAC-
webinar gevolg van Doula Tribe. Om een beeld te krijgen van hoe een VBAC in het ziekenhuis zou verlopen heb ik online de protocollen opgezocht en gelezen. Onze conclusie: we moeten niks en in overleg met onze zorgverleners kan en mag héél véél. Je hebt veel rechten en keuzes die je mag en kúnt maken tijdens je bevalling. Hierdoor voelde we ons gesterkt om ons eigen plan te trekken.
Thuis bevallen vonden we uiteindelijk een te groot risico, maar ik wilde pas overgaan op een medische bevalling als daar echt aanleiding voor zou zijn. Dus ik besloot de mogelijkheid voor een poliklinische bevalling onder leiding van het Geboortehuis te gaan onderzoeken.
Met dit plan weken wij af van het protocol en daar moet in eerste instantie de verloskundige wel achterstaan. Mijn geboorteplan is besproken in het praktijkoverleg en gelukkig iedereen kon zich vinden in ons plan.
Dat was een enorme opluchting.
De volgende stap was om het ziekenhuis te overtuigen, maar dat was niet zo eenvoudig. We hebben meerdere gesprekken gevoerd met de gynaecoloog van TerGooi Blaricum en het Meander Medisch Centrum in Amersfoort. Na goed overleg met de ziekenhuizen en het Geboortehuis hebben we uiteindelijk afgesproken dat ik (volgens protocol) een draadloze CTG om zou doen, maar dat de begeleiding van mijn bevalling bij het
Geboortehuis zou blijven (afwijking van protocol).
Op 27 juni 2022 begonnen rond 21:30 de weeën en de volgende ochtend om 6:30 heb ik het Geboortehuis gebeld. Barbara to B. kwam langs en met 2cm ontsluiting heeft zij TerGooi en het Meander gebeld. In beide ziekenhuizen was geen plek dus we besloten wat langer thuis te blijven in plaats meteen uit te wijken naar een ander ziekenhuis. Ik ben onder de douche gaan staan en om 8:30 heeft Lubien (die Barbara inmiddels had afgelost) nogmaals gebeld naar de ziekenhuizen.
Onze conclusie: we moeten niks en in overleg met onze zorgverleners kan en mag héél véél. Je hebt veel rechten en keuzes die je mag en kúnt maken tijdens je bevalling. Hierdoor voelde we ons gesterkt om ons eigen plan te trekken.
TerGooi had een kamer vrij! Helaas zonder bad, dus eenmaal daar ben ik weer onder de douche gaan staan. Het warme water hielp de rugweeën wat te verzachten, maar rond 11:00 heb ik om pijnstilling gevraagd. Ik kon geen houding of manier meer vinden die mij door de pijnlijke en intense rugweeën heen kon helpen. Na het meten van mijn ontsluiting (4cm) en overleg met mijn man en Lubien heb ik gekozen voor een ruggenprik. Door onze uitgebreide voorbereiding wist ik wat er zou gebeuren en wat de consequenties waren. Daardoor bleef ik rustig en kon ik mij goed blijven concentreren op de weeën.
Ik durfde aan te geven wat ik wel en niet wilde. Ik heb een paar keer tegen de verloskundige van het ziekenhuis gezegd
dat ze rustig aan moest doen of even moest stoppen, want ze handelde veel te snel. Mijn vliezen werden gebroken en er werd een schedelelektrode in het hoofdje van de baby geplaatst. Alles ging op mijn tempo, ook toen mijn bevalling medisch werd. De anesthesist was aanwezig en ik kon vrijwel direct naar beneden, wat een opluchting!
.jpg)
Ik had verwacht dat Lubien weg zou (moeten) gaan, maar ze bleef en ging samen met mij en mijn man mee naar beneden. Dat was zo ontzettend fijn! Eenmaal terug op de kamer nam Barbara het weer van Lubien over. De uren verstreken, maar mijn weeën werden niet sterker. Het ziekenhuis gaf mij twee opties: weeënopwekkers inzetten of overgaan op een keizersnede.
Wij besloten zelf voor een derde optie: afwachten. Dit was een risico voor mijn litteken, maar het ging goed met mij en de baby. Toen er om 14:30 nog geen vooruitgang was in mijn weeën en ontsluiting hebben mijn man en ik besloten over te gaan tot een keizersnede.
Ik voelde mij niet comfortabel bij de inzet van weeënopwekkers en de daar bijhorende risico’s voor mijn litteken. Ik heb met de gynaecoloog de tijd genomen om mijn wensen voor de gentle sectio te bespreken (navelstreng laten uitkloppen en zelf doorknippen, direct huid-op-huid) en om 15:16 is onze dochter Lieke in alle rust geboren.
Ik wist dat ik het verloop van mijn bevalling niet kon plannen en heb altijd rekening gehouden met scenario’s als pijnstilling en een tweede keizersnede. Door mij goed voor te bereiden had ik de regie en dat was voor mij het allerbelangrijkste. Ik wist wat mijn rechten en opties waren en bepaalde zelf het tempo...
In het hele proces van de voorbereiding tot aan de geboorte van onze dochter hebben wij heel veel steun, begrip, liefde en begeleiding gekregen van alle verloskundigen van het Geboortehuis.
Daar zijn wij hen eeuwig dankbaar voor.