Anne's Story

De geboorte van Floor...

In februari 2021 beval ik met een keizersnede van onze eerste dochter Pien.

We zitten op dat moment middenin de COVID-pandemie, leven van lockdown naar lockdown en in ons leven heerst complete rust; geen drukke agenda’s, geen verplichtingen, geen haast.

Dat moet ze gevoeld hebben, want Pien heeft nooit ingedaald gelegen; zij had nog geen zin, maar vanwege een langzaam oplopende bloeddruk hebben we (na 3 weken inleiden met een ballonnetje, 28 Misoprostol-tabletten, 5 nachten ziekenhuis en 0 centimeter ontsluiting) met 41.2 besloten om haar via een keizersnede (en vacuümpomp) de wereld op te helpen.

Het was tijd!

We hadden met Pien een heerlijke start.

Ik keek al snel goed terug op de keizersnede, maar minder goed op het traject ‘’inleiden’’. Die wekenlang op en neer pendelen tussen thuis en het AMC waren mentaal zwaar geweest. Veertien keer dachten mijn man en ik dat we onze dochter mee naar huis zouden nemen, maar dat bleek telkens anders.

Ik raakte het vertrouwen in mijn lichaam kwijt. Waarom kon ik dit niet? Toen er drie artsen tegelijkertijd rondom mijn bed stonden en zeiden dat zij het ook even niet meer wisten, ben ik naar huis gegaan om de volgende dag terug te komen voor een keizersnede.

Een ding wist ik tóen al zeker: bij een volgende zwangerschap gaan we álles proberen, behalve inleiden.

Toen ik tijdens mijn tweede zwangerschap voor de eerste keer bij het Geboortehuis kwam deelde ik bovenstaande met Desiree.

Ik vond het fijn om samen terug te blikken op de bevalling van Pien en na te denken over de geboorte van ons tweede kindje. Ik had de wens om vaginaal te bevallen, maar wist inmiddels ook dat je kan wensen tot je een ons weegt… Omdat ik niet negatief naar een keizersnede keek, plande we die in, aan het einde van de 39e week. Zo gaf ik Floor de kans om zélf te komen, maar creëerde ik tegelijkertijd zekerheid voor mezelf. Met dit plan voorkwam ik namelijk mijn worst-case-scenario (opnieuw inleiden en met 41+ alsnog een keizersnede).

Dit plan gaf me vanaf het begin rust en ik voelde me sterk en gesteund door Lubien, Charlotte, Barbara en Desiree. ‘We zouden wel zien wat het ging worden…’.

Dat dit misschien wel haar laatste avond in mijn buik was en dat we daar maar samen van moesten genieten. En of ze nu misschien kon ophouden met schoppen.

Mijn moeder kreeg zwangerschapsvergiftiging toen ze zwanger was van mij. Omdat ik daarmee dus een verhoogde kans had, hielden we daar in de zwangerschap van Pien al rekening mee. Ook in de zwangerschap van Floor werd mijn bloeddruk regelmatig gecontroleerd en waren we extra scherp op ‘’een (te) hoge bloeddruk’’. 7 maanden lang schommelde mijn bovendruk tussen de 125/145; stabiel hoog, maar (nog) niet alarmerend. Toen ik met 36 weken door het Geboortehuis werd overgedragen aan het AMC en dus medisch werd, stond de keizersnede gepland, maar had ik nog steeds de wens om poliklinisch te bevallen mét het Geboortehuis, ín het AMC. Ik zwaaide mijn laptop dicht, ging met verlof, op controle in het AMC en ging vervolgens met een bloeddruk van 130/80 en een weekje op vakantie naar Friesland. Daar kreeg ik voorweeën en díe had ik nog nooit gehad; ik vond het fantastisch! Eindelijk liet mijn lichaam zien dat ze het kon! Helaas ebde de weeën weg en ging ik vocht vasthouden, veel vocht.

Toen ik maandag terug kwam van vakantie belde ik het AMC. Ik moest op controle komen. Ik appte mijn man dat ik 12 minuten had gedaan over het waggelen van dat kleine stukje van de parkeergarage naar de poli; ik voelde me niet fit. Mijn bloeddruk werd gemeten: 190/110. Ik brak in tranen uit. Waar we bij Pien bang voor waren, maar gelukkig uitbleef, gebeurde nu in de zwangerschap van Floor wel: pre-eclampsie.

Ik werd in een rolstoel gezet en reed door de gangen van het AMC naar H3: Verloskunde.

Ik belde mijn man. Vluchttasjes verder inpakken, Pien naar mijn ouders brengen en naar het AMC komen: ik werd opgenomen en zou daar niet meer vertrekken zonder Floor in mijn armen.

Ik belde Lubien en zei dat Floor geboren zou worden, dat ik heel erg rustig was en blij dat ik een soort van de regie had in een medische situatie.

Ik was even verdrietig dat dit zo ineens gebeurde, maar kon me ook snel bij de situatie neerleggen. Gelukkig had ik me niet vastgepind op één plan, want je hebt het gewoon niet altijd voor het zeggen. Als dit het pad was dat mijn lichaam was ingeslagen, dan gingen we hem bewandelen ook. Het gaf rust dat ik de 37 weken had gehaald; Floor was af.

Op de afdeling Verloskunde werd ik naar een bed gereden dat tegenover het bed stond waar ik lag te wachten voor ik naar de OK werd gebracht om te bevallen van Pien. Ik moest toch even lachen, ‘daar zijn we weer’, dacht ik. Ik ging direct aan de CTG, kreeg bloeddrukverlagende medicatie en er werd bloed en urine afgenomen. Waar de artsen en ik verbaast over waren was dat mijn lichaam in alle controles liet zien dat het dealde met een snel oprukkende zwangerschapsvergiftiging, maar ik níet de bijbehorende klachten had: ik was niet misselijk, zag geen sterretjes, had geen band-gevoel om mijn buik. Ik was niet fit, wel moe, hield vocht vast, maar ik voelde me niet ziek. Toen ik ’s avonds ging slapen was mijn bloeddruk 160/80. Nog steeds te hoog... Ik aaide over mijn buik en praatte tegen Floor. Ik zei dat ik blij en dankbaar was dat ze al 37 weken en 1 dag gezond in mijn buik zat… Dat deze zwangerschap me wel zwaarder viel dan die van Pien… Dat ik haar heus nog wel een tijdje wilde dragen, maar ook blij was als mijn bekken weer wat rust zouden krijgen…

Je kunt van alles wensen, nuchter en sterk beslissingen nemen die bij je passen, maar in the end heeft elk bevalling z’n rauwe randjes en leveren wij vrouwen een prestatie waar je lichaam de tijd voor mag nemen om van te herstellen. Met die acceptatie hebben Barbara, Charlotte en Lubien me enorm geholpen

Dat ik niet kon wachten om haar te zien… Dat dit misschien wel haar laatste avond in mijn buik was en dat we daar maar samen van moesten genieten. En of ze nu misschien kon ophouden met schoppen.

We hadden een goede nacht, Floor en ik. Het werd dinsdag 2 mei en nadat ik ’s ochtends met mijn moeder koffie had gedronken, beneden bij de Starbucks, ging ik douchen en lezen in de twee tijdschriften die ik had gekocht bij de kiosk.

Mijn bloeddruk bleef schommelen rond de 160/80. Te hoog en niet stabiel. De dokter kwam naast mijn bed zitten. Er moest wat gebeuren, want ik zou alleen maar zieker worden; gelukkig was Floor ‘’af’’.

Samen bespraken we de opties: inleiden of een keizersnede. ‘’Als je geen nare geschiedenis had gehad met inleiden had ik je dat nu geadviseerd, maar ik begrijp dat je dat niet wil’’, zei de arts die ik voor het eerst zag.

Ik was blij dat ze mijn dossier had gelezen. Ik voelde me gezien en besloot vol vertrouwen dat een keizersnede de juiste beslissing was. Ik belde Lubien en zei dat Floor geboren zou worden, dat ik heel erg rustig was en blij dat ik een soort van de regie had in een medische situatie. Daarna belde ik mijn man en zei: ‘Kom maar naar het AMC, je krijgt vandaag je tweede dochter!’.

De super leuke, lieve en geestige arts die mij op 1 mei binnenhaalde op H3 Verloskunde, was ook de arts die op 2 mei om 18.18 uur – bij een zwangerschap van 37.2 – onze dochter Floor via een keizersnede op de wereld hielp.

Dat we deze bizarre 24 uur met haar begonnen waren en zij uiteindelijk ook degene was die Floor uit mijn buik haalde hebben we alle drie heel leuk gevonden. Bevallen is bij een zwangerschapsvergiftiging het enige medicijn, maar niet bij iedereen zijn de klachten daarmee direct verdwenen. Ik heb – op het vasthouden van vocht na – niet de typische klachten gehad die horen bij zwangerschapsvergiftiging. Bij mij kwamen de klachten nádat ik was bevallen. En dat had ik niet meer verwacht. Niemand niet, eigenlijk.

Ik vond de keizersnede wederom geen vervelende gebeurtenis, ook het herstel daarvan viel voor mij in het niet bij wat de blijvende hoge bloeddruk en zwangerschapsvergiftiging heeft gedaan met mijn lijf.

Ik heb me de eerste weken na mijn bevalling echt ontzettend slecht gevoeld. Ik moest terug naar het AMC om mijn bloeddruk te stabiliseren met meer medicatie, heb me loom gevoeld, had een drukkende hoofdpijn, weinig energie, een band-gevoel om mijn buik, geen eetlust, ik verloor 17 kilo in 2 weken tijd, mijn borstvoeding was niet van kwaliteit, ik slikte meerdere bloeddrukverlagende pillen per dag en voelde me alles behalve mezelf.

Ik kon heel goed scheiden wat paste bij de gevoelens van een hormonale kraamvrouw en wat paste bij iemand met een hoge bloeddruk.

Mijn lijf was totaal van slag en dus ik ook. In een normale situatie neem je met een week of twee afscheid van je verloskundige, maar gelukkig heeft het Geboortehuis mij niet alleen gelaten.

Wekenlang kwam Lubien mijn bloeddruk opmeten en hadden we het over meer dan alleen de medische kant van een zwangerschapsvergiftiging. Pien vond het zo interessant wat ‘’Lielebientje’’ elke keer kwam doen, dat we haar zélf maar een bloeddrukmeter hebben gegeven om te helpen. Het was telkens weer even spannend wat de meter zou laten zien, maar door de lieve en goudeerlijke woorden van Lubien kan ik goed terugkijken op een intense periode.

Nu, een paar maanden later, gaat het veel beter, maar slik ik nog steeds bloeddrukverlagers en verdwijnen de klachten langzaam. Elke dag voel ik me met kleine stapjes ietsjes beter. Ik heb zin in de dag, maar ik moet ook nog steeds, élke dag weer, erkennen dat ik nog niet de oude ben. Ik voel dat mijn lijf de weg terug aan het zoeken is. En dat is iets wat ik heb moeten accepteren; je kunt van alles wensen, nuchter en sterk beslissingen nemen die bij je passen, maar in the end heeft elk bevalling z’n rauwe randjes en leveren wij vrouwen een prestatie waar je lichaam de tijd voor mag nemen om van te herstellen. Met die acceptatie hebben Barbara, Charlotte en Lubien me enorm geholpen.

Ik verloor tijdens mijn eerste zwangerschap het vertrouwen in mijn lichaam, maar kreeg die tijdens mijn tweede terug. Ondanks het feit dat ik geen klachten had die horen bij een zwangerschapsvergiftiging, voelde ik kennelijk toch goed aan op welke momenten ik aan de bel moest trekken. Ik heb geluisterd naar mijn lijf en daar ben ik reuze trots op!

Dank je wel lieve Desiree, Barbara, Charlotte en in het bijzonder lieve Lubien, dat jullie ook naar mij geluisterd hebben.

En dat het een prachtig samenspel was van vallen en weer opstaan!

Paul, Pien, Floor en ik zijn jullie eeuwig dankbaar...